Lees verder
Nicolette schrijft over haar leven met uitgezaaide longkanker. Niet alleen om te delen wat er gebeurt, maar ook om verbonden te blijven met wie ze is: een levenslustige, optimistische vrouw die midden in het leven staat.
Nicolette: “Voor wie me niet kent: ik ben Nicolette, 60 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters van 25 en 26 jaar. Ik werk als reisbegeleider in Zuidoost-Azië en Griekenland, en daarnaast als expatbegeleider. Mijn reizen voor dit jaar heb ik helaas moeten annuleren.
21 april 2025
Longkanker. We weten allemaal dat roken het risico vergroot. Er zijn een paar mensen in mijn omgeving hieraan overleden. Toch associeerde ik dat risico nooit echt met mezelf en mijn eigen rookgedrag. Totdat mijn longarts, na een CT-scan op de spoedeisende hulp, vertelde dat er een tumor in mijn rechterlong zat. ‘Nu ben ik aan de beurt’, dacht ik meteen. Ook de lymfeklieren zagen er verdikt uit. Zorgelijk, zei hij. Het moest verder onderzocht worden.
Mijn eerste reactie? ‘Kan ik nog een weekje op wintersport voordat het allemaal gaat beginnen?’ Zijn antwoord was minder enthousiast. Hij drukte me op het hart de tijd goed te benutten. De onderzoeken werden met spoed ingepland.
Een punt op de horizon
Het begon met een ‘bijvangst’ in januari. Een CT-scan van mijn hart toonde een verdikte lymfe. Geen directe aanleiding tot directe zorgen, maar wel even naar de longarts. De afspraak stond voor eind maart.
Maar op 1 maart spuugde ik bloed.
Op 2 maart weer.
Op 3 maart volgde de CT-scan: een tumor, en vergrote lymfeklieren.
Daarna ging het snel: een reeks scans, testen en gesprekken volgden.
Op 26 maart kwam de diagnose: uitgezaaide longkanker, ook in de lymfeklieren en hersenen.
En toch… ik voel me goed. Niet ziek. Niet verslagen. Ik denk altijd: Mijn lichaam is ziek, als ik mij mentaal in paniek laat brengen door angst dan ben ik 2x keer ziek. Makkelijk gezegd, maar ik voel het gelukkig ook echt zo. Een punt op de horizon zetten, me voorbereiden en mijn pad maken, dat is hoe ik mijn reizen organiseer en zo ga ik ook om met deze reis.
Een cadeau
Op de dag dat ik hoorde dat de kanker was uitgezaaid naar mijn hersenen, stond alles op z’n kop. Maar mijn longarts zei: ‘Je bent fysiek en mentaal fit’. En ik voelde dat ook. De volgende stap was het wachten op uitslagen van de patholoog. Zouden er genmutaties zijn die behandelmogelijkheden gaven? Helaas bleek ik geen bijzondere genmutatie te hebben, maar de kweek gaf een goede reactie op immuuntherapie. Daar gaan we nu voor. En misschien mag ik zelfs meedoen aan een studie in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Die kans voelt als een cadeau.
Tijdens mijn eerste bezoek aan het AVL voelde ik het meteen: hier wil ik zijn. Zoveel kennis, zoveel betrokkenheid. Mijn nieuwe longarts gaf me vertrouwen. Als ik door de screening kom, start ik binnenkort met de studie: immuuntherapie, tabletten en intensieve monitoring. Mocht het te zwaar worden, dan kan ik op elk moment stoppen.
Ik voel me energiek, wandel en ben omringd door liefdevolle mensen. Ja, er zijn tranen, maar ook hoop.
Verbondenheid met naasten
Aan mijn dierbaren schreef ik: ‘Een ziektebeeld waarin je iedereen meesleept – in hoop, angst, afwachting. Het moeilijkst is de angst bij mijn kinderen en partner. Maar ik voel me sterk. Geen paniek, ik ben er en ik ga vechten!’
Mijn man en dochters gaan meestal met me mee als het voor hen goed voelt en kan. Mijn vrienden zijn ongelofelijk liefdevol. Ze doen alles om mij te steunen. Ik ben optimistisch en doe er alles aan om dit proces – voor mij, mijn gezin en mijn omgeving – dragelijk en hoopvol te maken.
Om mijn hoofd fris te houden en mezelf sterk te maken, wandel ik. Elke dag. Altijd met een van de lieve mensen om me heen. Het helpt. En ik voel me gedragen door zoveel warmte.
Mijn communicatie met familie en vrienden was open. Geen groepsapp, maar individuele berichten. Soms luchtig, soms met wat emoties. Ik schreef over mijn onderzoeken en het wachten op uitslagen. Maar ook over de kracht die ik voelde. De wil om te blijven leven, niet alleen in fysieke zin, maar ook voluit – met liefde, humor en verbondenheid.
Ik ga ervoor.
Ik wil een overlever zijn.
Liefs,
Nicolette
