Lees verder
Robert Haasnoot kreeg de diagnose longkanker stadium 4. Hij startte met chemo- en immuuntherapie en verzoende zich met de mogelijke dood. Toen de kuren aansloegen, lonkte het leven weer. In zijn boek 'Uitzaaien' schrijft hij over schuldgevoel, hoop en de onverwachte kans op leven.
Vanaf half mei 2022 was Robert (64) doodmoe. ‘Inmiddels breng ik het grootste deel van de dag in bed door, niet zelden trillend en zwetend’, staat er in zijn boek. Zijn huisarts dacht dat het om postvirale vermoeidheid ging, maar stuurde hem door naar ziekenhuis Alrijne. Een week later vertelde zijn longarts: ‘De PET-scan toont het beeld van stadium 4 longkanker, met een tumor van ruim vier centimeter en uitzaaiingen.’
Hoe was het voor jou om die diagnose te krijgen?
“Het kwam niet out of the blue. Ik merkte al twee jaar dat ik steeds vermoeider raakte en wist dat ik naar de huisarts moest. Ik had geen zin in die medische molen. Dus ik stelde het steeds uit, totdat ik echt geen kracht meer had. Longkanker stadium 4 is eigenlijk een doodvonnis. Ik hoorde het lijdzaam aan, omdat ik het al vermoedde. Mijn zus en dochter huilden, maar ik niet. Het voelde als een verwijtende klap in mijn gezicht. Ik had het er zelf naar gemaakt.” Lees het hele verhaal van Robert op de website van het LUMC. :
