Charles: ‘Ik heb de longkanker een plek in mijn leven gegeven’

Als hardloper ben ik veel bezig met mijn conditie. Lekker ontspannen lopen of een zware trailrun in de bossen, heerlijk vind ik dat! Maar eind 2022 merkte ik dat mijn conditie opeens met sprongen achteruitging. Na wat een routineonderzoek zou moeten zijn, bleek helaas dat ik uitgezaaide longkanker had. Chemo en bestraling waren bij mij niet mogelijk, het was een gelopen race: Fase 4a en ik had nog 6 maanden te leven.

Maar in die rollercoaster van slechts twee weken kreeg ik een cadeau: uit een punctie bleek dat er een medicijn was voor de kankervorm die ik had. Als het werkte, had ik misschien wel 18 maanden of meer. Wat een bof! Langer genieten van mijn gezin, familie, vrienden, doorgaan als trainer en hardloper en ik kon blijven werken.

Verandering
Een keerpunt was toen een bevriende acupuncturist vroeg: ‘Hoeveel van je lijf is ziek en hoeveel is nog gezond?’ Ik was verbijsterd door die vraag, maar het antwoord was eigenlijk heel simpel: ‘Ik ga door met leven!’ Wat een liefdevolle vraag en wat een mooi cadeau! Na elke acupunctuursessie voelde ik me wat beter. Door de naaldjes, maar zeker ook de fijne diepgaande gesprekken. Het veranderde hoe ik leefde. Meer dan ooit had ik het besef hoe ik bofte met mijn gezin, familie en vrienden. Ook met de kleine mooie dingen in het leven.

Maar.... ik heb veel moeite met de tweemaandelijks onderzoeken en het gesprek erna. De week ervoor loop, werk en studeer ik zo veel mogelijk, om maar niet te hoeven denken aan wat misschien gaat gebeuren. Dan ben ik weer patiënt en hou ik het vaak niet droog (gelukkig gaat m’n lieve vrouw altijd mee). 

Doodgaan is normaal
De eerste twee jaar gingen heel goed. De kanker werd steeds stabieler, de doelgerichte therapie werkte! Inmiddels krijg ik naast een CT-scan ook een MRI. Dat drukt me dan weer met mijn neus op de feiten. En ondanks alle positiviteit duik ik dan het dal in. Dan voel ik me eenzaam, want uiteindelijk doe je het zelf.

Ik heb geboft met de zorgzame medische professionals en met de liefde en zorg van mensen om me heen. Ik leerde het te relativeren: ik heb kanker maar ik ben geen kanker. Kanker is steeds vaker een ziekte waar je niet aan overlijdt, maar waar je aan lijdt.

Iedereen heeft een levensweg en een einde. Die gedachte geeft me rust. Leven is fijn, doodgaan is normaal. Ik heb kanker een plek gegeven in mijn leven. Het hoort bij me. Natuurlijk wilde ik dit liever niet, maar het heeft me inzicht en ook een bepaalde rust gebracht in m’n leven.