Lees verder
Steeds als ik denk dat ik nu wel uitgevogeld heb hoe het werkt, blijkt dat ik het helemaal niet uitgevogeld heb.
Waarschijnlijk valt er ook gewoon niks uit te vogelen en is het een eindeloos meebewegen met, en het accepteren van, wat het is, wat er is. Meestal gaat het goed. Maar ik mis de toekomst. Het gevoel van alle tijd hebben, de zorgeloosheid daarvan. Aan alles wat ik doe of denk, knaagt een vorm van afscheid, van tijdelijkheid. En we gaan allemaal dood maar het is fijn om niet te weten wanneer en het is nog fijner dat het wanneer zich ergens in een verre toekomst afspeelt in plaats van hoogstwaarschijnlijk binnen anderhalf jaar maar je weet nooit, dus misschien.
Meestal vind ik het denken hierover niet te doen. Dus knip ik het in kleine stukjes. Er is nog steeds vandaag. En morgen. En overmorgen. En er zijn gedichten en er is kunst en er zijn mensen en er is het bos. Om daar te zijn. Dat is een grote troost.
Dus nog steeds hou ik van mijn leven.
Nog steeds vind ik mijn leven meer dan de moeite waard.
Dat is de magie.
‘We shake with joy, we shake with grief
What a time they have, these two
Housed as they are in the same body’
(Mary Oliver)
Bos Pad (2024) (gemaakt door Miriam)
Miriam (49) heeft longkanker EGFR exon 20. Voordat zij de diagnose kreeg, was ze leerkracht en leidde ze samen met haar man Kuno een actief en gezond leven. Ze blogt voor Longkanker Nederland over haar leven met deze vorm van longkanker.