Een zacht gesprek in de stilte van de nacht

Wat gebeurt er als je een mooi gesprek aangaat met je hersenen? Ik deed het. Midden in de nacht. En het bracht me rust, kracht en diepe verbondenheid met dit deel van mijn lichaam. We vergeten soms dat ons lichaam, en zeker ons brein, zó hard voor ons werkt - ook als wij dat zelf even niet merken. We zijn samen tot zoveel in staat, samen met ons lijf. Soms brengt de nacht niet de rust die we zoeken, maar juist vragen, twijfel of onrust. In zo’n moment van wakker liggen, voelde ik de behoefte om contact te maken — met mijn lichaam, met mijn hersenen. Dit is het verslag van een zacht gesprek dat me kracht gaf en in slaap bracht.

Mijn lichaam. Het is zo bijzonder goed in herstellen. In repareren. Vannacht kon ik niet slapen. Voor het eerst. Ik lag te woelen. Ik besloot mijn lichaam te voelen - met aandacht, met focus. De gedachten kwamen. Alles in mij wil meedoen aan de studie. Ik twijfel; is dit wel het moment om onze familie tattoo te laten zetten?

Ik probeerde contact te maken met mijn hersenen. Ik zag ze voor me: prachtig gevormd, met gestructureerde kwabben en paadjes vol verbinding. Ik zocht de uitzaaiingen  - ik kon ze niet vinden.

En toen begon het gesprek. Op de oude Hawaïaanse manier van Ho’oponopono. Dit wilde ik mijn brein vertellen, van hart tot hart. Het bracht rust.

Dankjewel, lieve hersenen

Dankjewel voor wie je bent,

voor de ongelooflijke stofjes die je aanmaakt,

voor hoe je mijn lichaam aanstuurt,

voor alle paden die we samen hebben gecreëerd.

Dankjewel dat je nu, op dit intense moment in mijn leven,

zo vol energie dit genezingspad met mij bewandelt.

Wat ben je toch bijzonder!!

 

Het spijt me

Als ik je soms heb verwaarloosd,

als ik je overschat of juist onderschat heb,

als ik je onvoldoende heb verzorgd.

Misschien heb ik zelfs schade aangericht.

Alsjeblieft, vergeef me.

 

Ik hou van jou

Lieve hersenen.

Ik hou van de avonturen die we samen hebben beleefd – 

wat waren ze prachtig, wat waren ze bijzonder.

 

En nu…

Nu beginnen we samen aan een nieuw avontuur.

We gaan verder over onze paden.

We verdiepen ons, er zijn nog meer nieuwe lagen,

We vieren het leven,

We ontwikkelen ons verder,

steeds positiever, steeds krachtiger.

Wat een geschenk dat ik dit samen met jou mag doen.

Ik weet zeker dat wij dit kunnen.

 

Ik bedankte mijn hersenen

En nu… Nu ga ik slapen.

 

Liefs,
Nic

Ik ben Nicolette, 60 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters van 25 en 26. Sinds april 2025 blog ik over mijn leven met uitgezaaide longkanker. Door mijn gedachtenspinsels te delen blijf ik dicht bij mezelf – bij wie ik ben: een levenslustige, optimistische vrouw, vol dromen, hoop en verbondenheid.