Lees verder
Donderdag 17 april 2025, 8:10 uur – Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Als onderdeel van een studie in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, moesten eerst de hersenmetastasen worden aangepakt. Het waren er zes, met de grootste van 7 mm. Mijn eerste echte vorm van behandeling: gammaknife-bestraling. Ik was zó blij dat dit direct kon. Meteen bestralen, met de kans dat ze allemaal zouden verdwijnen. Wat voelde ik me een bevoorrecht mens.
De bijsluiters leest mijn man. Ik wil oprecht voelen en ervaren. Ik wil me niet te laten beïnvloeden door mogelijke bijwerkingen die zouden kunnen ontstaan volgens de bijsluiter. Maar soms gaat het wel erg snel achter elkaar. Zou ik, als ik alle consequenties en risico’s zou kennen, anders besluiten? Ik weet het niet.
Kleine voorbereidingen, groot gemak
Ik had me voorgenomen om me, bij alles wat komen ging, zo comfortabel mogelijk te voelen. Dus waste ik mijn haar vooraf nog even, zodat de artsen hun werk konden doen op een schoon hoofd. Dat bleek achteraf handig, want na de behandeling wilde ik liever niet te veel frutten aan mijn hoofd – de wondjes moesten rustig kunnen genezen.
Dagopname met een knipoog
De dag begon met een pilletje om kalm te blijven. Zo hoefde ik mijn lichte claustrofobie niet weg te ademen tijdens de MRI. Daarna volgden het wachten, het opstellen van het bestralingsplan, de verdovingen voor het frame, en het daadwerkelijk plaatsen ervan. Vervolgens: machine instellen en bestralen maar.
We kregen een eigen dagkamer – met een behandelstoel, een locker en een minikeukentje (er ontbrak nog net een minibar). Er werden extra stoelen bijgeplaatst, want mijn man en de kinderen waren mee. We maakten er maar een familie-uitje van. Een beleving voor het hele gezin. Het was echt fijn dit samen te mogen doen.
Een beetje high, veel gelach
Het pilletje deed z’n werk. Ik voelde me ontspannen, een beetje giechelig zelfs. Er werd veel gelachen. Na de MRI kreeg ik alvast medicijnen die me zouden helpen in slaap te vallen tijdens de bestraling. Daarna volgden de verdovingen in mijn hoofd. Alles werkte wonderbaarlijk goed samen – ik voelde me licht aangeschoten, misschien zelfs een beetje high. Maar wel prettig. In onze dagkamer was het gewoon gezellig.
Tussendoor wandelden we wat rond, onder andere naar de koffieshop van het AVL – met goede koffie en lekkere snackjes. Even verderop liepen we Beau van Erven Dorens en zijn crew nog tegen het lijf, die daar opnames maakten.
Sterk in uitvoering én gevoel
Mijn man en kinderen keken het allemaal lijdzaam aan. Eerlijk gezegd denk ik dat het lastiger is om ernaar te kijken dan om het zelf te ondergaan. Gelukkig ben ik niet bang. Niet voor ziekenhuizen, witte jassen, prikken of operaties. En eerlijk is eerlijk: ik dank ‘God op mijn blote knieën’ dat ík dit moet ondergaan, en niet mijn man of kinderen.
Alle plekjes, in twee uur, klaar
Op de MRI in het AVL vonden ze uiteindelijk alle metastasen. In twee uur tijd zijn ze allemaal behandeld. Na de behandeling liet de neuroloog weten dat er een recept was doorgestuurd naar de apotheek: dexamethason, meteen starten en volgens schema afbouwen. Hij legde ook uit dat het vocht van de verdoving naar mijn gezicht en ogen kon zakken – dat zou vanzelf wegtrekken. De kleine wondjes moest ik twee dagen met rust laten.
Met energie naar huis
Om 15:30 uur waren we weer thuis. Mijn vriendin had de medicijnen al opgehaald. Ik nam de pillen en een paracetamol, en had vervolgens, nergens last van, drie dagen lang tomeloze energie. Ik reageerde gewoon op wat er gebeurde. De volgende dag gingen we alweer heerlijk wandelen. Ik moest tussendoor rusten, zei men. Dus ging ik liggen en dacht: ‘wat is dat eigenlijk, rusten’? Niks doen en liggen? Rust je dan? Uiteindelijk stond ik weer op en ging gewoon maar weer schrijven, wandelen, praten en wat rommelen – tot ‘s avonds laat.
Bolle wangen en paaseitjes
Mijn gezicht begon langzaam op een opgeblazen Boeddha te lijken. Wat zag ik eruit! Omdat mijn moeder, die dementie heeft, niets weet van mijn situatie, kon ik haar met Pasen niet bezoeken. Mijn broers namen dit liefdevol over.
Ik probeerde van alles: met m’n hoofd wat hoger slapen, een beetje masseren, een therapeut erbij – alles om het vocht sneller weg te krijgen. Na een week kon ik gelukkig weer naar mams. Mijn opgeblazen gezicht weet ik aan de paaseitjes.
Kwetsbaarheid en kracht – naast elkaar
Het gekke is: je denkt dat je je erop voorbereid hebt. Maar zodra je in dat ziekenhuisbed ligt, met je hoofd vastgezet in een frame en de toekomst ineens heel tastbaar wordt, voel je ook hoe klein je bent. En hoe groots het leven tegelijk is.
Soms lijkt het alsof ik sta te kijken naar iemand anders – die vrouw, met die grijns en tomeloze energie en die kalme blik. Ja, het is mijn hoofd, mijn lijf, mijn leven. En toch… te midden van de scans, pillen en protocollen voel ik ook zachtheid. Dankbaarheid. Het wonder dat ik er nog ben, en dat ik niet alleen ben.
Misschien is dát wel wat ik het meest meeneem van die dag: dat op een ziekenhuisbed, met mijn gezicht in een frame en mijn hoofd vol bestraalde metastasen - ik me gedragen voel. Door mijn familie, mijn vrienden, liefde, door humor, en door de hoop dat dit pas het begin is van iets nieuws.
Liefs, Nic
Ik ben Nicolette, 60 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters van 25 en 26. Sinds april 2025 blog ik over mijn leven met uitgezaaide longkanker. Door mijn gedachtenspinsels te delen blijf ik dicht bij mezelf – bij wie ik ben: een levenslustige, optimistische vrouw, vol dromen, hoop en verbondenheid.