Lees verder
Adem in. Adem vasthouden. En adem maar weer door.
Het staat er echt: adenocarcinoom. Dat klopt natuurlijk niet want ik ben een gezonde sportieve vrouw van 48. Drie maanden geleden fietste ik van Banff in de Canadese Rocky mountains naar Denver, Colorado. Onverhard. Ik werk als leerkracht op een basisschool, ik ben graag en veel buiten met mijn man, met vrienden of alleen en ik heb twee dagen geleden de ferry naar Schotland geboekt om daar tien dagen in mijn eentje te gaan fietsen. Tentje mee en gaan. Dus adenocarcinoom, oftewel longkanker, dat kan niet.
Dit moet een vergissing zijn.
‘Je moet ook niet in je digitale dossier kijken’. Maar als je denkt dat je een longontsteking hebt, doe je dat natuurlijk gewoon wel. Want hoe erg kan het zijn? Best erg horen we een dag later. We dat is mijn man en ik. Na een paar paniekerige belletjes van mijn kant staat er een afspraak met de longarts gepland. Ze zegt dat ik longkanker heb. Het klinkt alsof het niet waar is, maar het is toch waar.
Hoe vertel ik dit mijn ouders? Hoe vertel ik dit mijn vrienden?
Een week later word ik geopereerd om te kijken of het uitgezaaid is (dat is op de scans niet helemaal duidelijk) en om te bepalen welke soort dan precies.
Zijn er soorten? Je krijgt toch alleen longkanker als je oud bent? En je hele leven hebt gerookt?
Het blijkt uitgezaaid. En een EGFR-mutatie. Maar niet de EGFR-mutatie waar medicijnen voor zijn. Ik heb EGFR exon 20. Er is een heel klein beetje hoop, want in het Antonie van Leeuwenhoek loopt een studie, misschien kan ik daaraan meedoen. Binnen tien dagen na de operatie zit ik op een stoel tegenover de longarts van het AVL.
Ik bevind me op een parallel spoor. Ik kijk uit op de wereld die ik ken, de wereld waar mijn leven onderdeel van was. Maar dat is niet meer het geval. Mijn wereld is een wereld van onderzoeken, scans, hartfilmpjes, bloedprikken en gesprekken.
Ik mag meedoen aan de studie. Ik hoef geen chemo. Chemo is mijn ergste nachtmerrie.
Een jaar later wordt die nachtmerrie werkelijkheid en blijkt de werkelijkheid nog erger dan de nachtmerrie. Maar dat weet ik nu gelukkig nog niet.
Ondertussen dobber ik rond in een oceaan van verdriet. Soms denk ik dat ik erin verdrink maar dat gebeurt niet. Er zijn reddingsboeien. Vrienden. Lotgenoten via Instagram. Een zonsopgang. Het bos. En op de een of andere manier vindt het leven een manier om verder te gaan. Met mij. Er ontstaat meer ruimte. Zowel in mijn hoofd als erbuiten. Het komt niet meer goed. Maar het wordt wel beter.
Adem in. Adem vasthouden. En adem maar weer door.
