Lees verder
Op het moment dat ik dit opschrijf, word ik over 5 dagen 50. In een vorig leven zag ik mijn verjaardag altijd als reden om iets leuks te doen en vooral niet thuis te zijn. Iets met fietsen, met mijn partner Kuno en met eten is wel ongeveer het gemiddelde van de afgelopen 10 jaar. En dan vooruitkijken naar alles wat er zou kunnen gebeuren. Er is altijd wel iets te bedenken. Wat ging er goed, wat ga ik anders doen, dat soort dingen.
Mijn leeftijd zei me niks. Ik ken bejaarden van 28 en vlammende mensen van 88 en het is belangrijk om je met leuke, lollige, originele, fantastische, lieve, te gekke mensen te omringen en dat is me gelukt. Dit jaar is het een ander verhaal. In de aanloop naar mijn verjaardag (een aanloop die ik nooit eerder zag aankomen) ben ik me ineens bewust van hoe confronterend mijn verjaardag is. Is dit mijn laatste verjaardag? Wat gaat er het aankomende jaar gebeuren met mij? Hoe moet ik me verhouden tot een aankomend jaar?
Hoe verzin je een toekomst die er niet lijkt te zijn? Hoe verzin je een andere toekomst, eentje die er wel kan zijn en die het liefst niet angstaanjagend is? Hoe navigeer ik daar doorheen zodat ik niet in een abstracte variatie van een wachtkamer zit?
(met de dag leven, meebewegen, accepteren, checkerdecheckcheckcheck die snap ik, maar dat is niet wat ik zoek).
Eigenlijk wil ik dus een nieuwe definitie voor toekomst uitvinden. Of een andere definitie van leven. Zoals wanneer ik alleen door het bos fiets en alles wat magisch is me uitnodigt om daar in op te gaan, er onderdeel van te worden. Een definitie met een andere dichtheid dan het leven zoals ik het nu ken. Zodat er iets is dat in de verte lonkt. Iets om naar uit te kijken.
Zoals een hert. Of een pad dat er eerder nog niet was. Een pad naar alles wat ik nog nooit heb gezien.”
Miriam (50) heeft longkanker EGFR exon 20. Voordat zij de diagnose kreeg, was ze leerkracht en leidde ze samen met haar man Kuno een actief en gezond leven. Ze blogt voor Longkanker Nederland over haar leven met deze vorm van longkanker.