Lees verder
Op de spoedeisende hulp kreeg ik een CT-scan. De longarts zei: “Er zit een tumor in uw rechterlong.” Ik voelde geen paniek. Alleen een vreemde, heldere rust. “Nu ben ik écht aan de beurt,” dacht ik. Ik accepteerde, ik voelde berusting. Verdriet en onzekerheid wisselden elkaar in vlagen af. Er was een stille hoop op iets minder ingrijpends. Misschien TBC? Maar al snel volgde de realiteit: uitgezaaide longkanker. En dan die ene, allesomvattende vraag: En nu?
De dochters
Hoe vertel je zoiets aan je kinderen? De een kwam meteen met haar vriend. De ander was op haar eerste echte date, wilde graag uitleg aan de telefoon, en stond daarna direct thuis. Ze waren aangeslagen, zagen mijn berusting en waren direct krachtig, een beetje boos zelfs: “Mama, je gaat toch niet opgeven? Er is zóveel mogelijk tegenwoordig!” Ze stelden voor om alles aan te pakken – voeding, beweging, mindset. In hun ogen las ik zorgen en vechtlust, in hun stemmen liefde.
En ineens gebeurde er iets: ik voelde hun kracht in mij wakker worden. Wat als ik die weg écht ga? Niet in angst, maar in overgave? Wat als ik alles geef. Voor hen, voor mezelf, voor het leven dat ik zo liefheb?
Het begin van een nieuwe reis
Ik haalde mijn oude 365-dagen werkboek tevoorschijn, waar mijn kernwaarden in stonden: avontuur, vrijheid, compassie. Drie woorden die me hielpen herinneren wie ik ben - en wie ik wil blijven, ook nu. Op grote vellen schreef ik op wat voor mij belangrijk is:
Lichaam: voedzame maaltijden (veel groenten, eiwitten, volkoren), voldoende rust, slaap en elke dag bewegen – wandelen, yoga, tai chi.
Geest: een duidelijke planning, liefdevolle connecties, een positieve mindset, training van mijn hersenen en ruimte voor hoop en rust.
Therapieën: osteopathie, acupunctuur, meditaties van o.a. Joe Dispenza.
Creativiteit: een fotoalbum maken voor mijn dochters, films kijken, de schuur opruimen, de tuin opnieuw vormgeven, een eigen bronzen beeld maken, schilderen en een mozaïek maken van al het stukgevallen blauwe Chinese servies.
Van mijn dierbaren kreeg ik talloze tips. Om overzicht te houden, begon ik een groot A3-boek waarin ik alles opschreef. Ik luisterde echt - en ik volgde veel van hun suggesties ook op. Alles wat mijn proces kon ondersteunen, was welkom. Hun liefde voelde als een deken. Warm, gedragen, gedragen worden.
Een huis vol woorden
Ik stelde affirmaties op. Ik schreef ze op de grote vellen en hing ze op in huis. Elke dag lees ik ze hardop. En voel ik ze ook echt. “Ja,” denk ik dan. “Zó wil ik erin staan. Dít is mijn pad.”
- Ik vertrouw op de kracht van mijn lichaam en geest om te genezen.
- Elke dag voel ik mij sterk, gezond en in balans.
- Mijn energie straalt dankbaarheid en liefde uit. Ik ben dankbaar voor alle kansen.
- Ik reis door deze periode met vertrouwen en rust.
- Ik voel me gedragen door mijn familie en vrienden.
- Ik voel innerlijke rust, kracht en liefde.
- Ik voel me veilig, kalm en in balans.
- Ik omarm wat ik wél kan doen.
Dank je wel
Dank je wel dat je meeleest, meeleeft, en met me meereist. Deze weg is niet altijd makkelijk. Soms is hij donker, maar hij is nooit leeg. Deze weg verdiept en dat voelt goed en mooi. Ik blijf dromen. Ik blijf genieten. En ik blijf geloven in wat mogelijk is.
Liefs, Nic
Ik ben Nicolette, 60 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters van 25 en 26. Sinds april 2025 blog ik over mijn leven met uitgezaaide longkanker. Door mijn gedachtenspinsels te delen blijf ik dicht bij mezelf – bij wie ik ben: een levenslustige, optimistische vrouw, vol dromen, hoop en verbondenheid.
Op de foto: Dit was november 2024 op Sumatra. We hadden een hele mooie familiereis Sumatra, Bali, Flores, Komodo, Sumbawa, Moyo, Lombok, Gili Meno & Singapore.