Lees verder
Hoe vertel je je kinderen dat je ziek bent? En dat je niet meer beter wordt? Het is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen.
Mijn jongens, destijds 10 en 11 jaar oud, hoorden me al maanden hoesten. Maar verder was ik de mama die ik altijd was. Ik had ze verteld dat ik naar de huisarts was geweest, omdat ik zoveel hoestte en er een knobbel in mijn hals zat. En daarna dat ik naar het ziekenhuis moest voor een CT-scan. Het woord ‘CT-scan’ zei hen niets, ze hebben er zelf nog nooit één gehad.
De uitslag van de CT-scan en het daaropvolgende telefoontje van de huisarts wezen op een grote kans op kanker, Maar er moest nog aanvullend onderzoek gedaan worden. Ik wilde het eerst zéker weten voordat ik het ze vertelde. Maar aan de andere kant speelde er van alles; telefoontjes, (ziekenhuis)bezoeken, verdriet. Dat moesten ze aanvoelen…ze zijn niet gek.
Ik koos ervoor om het na het eerste gesprek met de longarts te vertellen. Uit dat gesprek bleek eigenlijk wel dat vervolgonderzoek een formaliteit was, zo zeker was de arts. Ik wilde het nieuws alleen brengen, zonder mijn man. Waarom weet ik niet goed meer.
Heel veel vragen
Elke avond brengen we ze samen naar bed, maar nemen we los van elkaar de dag met ze door. Dan wisselen we. Het zijn elk onze eigen momentjes met alle individuele aandacht. Vaak genoeg wordt dit moment gebruikt om nog even tijd te rekken.
“Ik heb iets ergs te vertellen. Je weet van mijn hoest? En nu is er foto gemaakt van mijn longen daar zien ze op dat het niet goed is. Ze denken dat ik kanker heb.”
Ze zijn oud genoeg om te weten dat kanker iets heel slechts is. Onze jongens verschillen enorm van elkaar; mijn oudste, toen 11 jaar, is introvert, observerend en bedachtzaam. Er viel een stilte. Er kwamen tranen. We huilden samen. Er kwamen een paar vragen waar ik de antwoorden niet op had, maar ik heb ze zo goed als mogelijk proberen te beantwoorden. ‘Ga je dood? En waarom jij?’
Ik: ‘Dat is gewoon vette vette pech. Stom hè?!’
De jongste, 10 jaar, is extravert en flapt eruit wat hij op zijn hart heeft. Er kwam een spervuur aan vragen;
Waar zien ze dat aan?
Heb je pijn?
Ga je nu dood?
Kunnen ze je niet beter maken?
Waarom heb jij dit gekregen?
Oma rookt maar jij niet hoe kan je dan longkanker krijgen?
Wat gaan ze doen om je te helpen?
Maar ook vragen waar ik stiekem wel om moest lachen:
Mag ik het verder vertellen? In de zin van: heb ik ook iets interessants te vertellen.
Is het besmettelijk? Een vraag geassocieerd met het covid-tijdperk.
En dan het besef…en ook hier de tranen. ‘Ik vind het niet leuk mam.’
En dat is een understatement.
Oké, het is eruit. De timing is ruk, bedenk ik me nu. Hoezo vertel ik dit ze voor bedtijd? Hoe moeten ze nu in slaap vallen? Ik baal van mezelf. Ik neem ruim de tijd voor alle vragen en knuffels. Het wordt laat. Maar dat is bijzaak. Ik keer terug naar de oudste en kroel door zijn haren. Nog meer vragen over beter worden, ik beantwoord ze naar eer en geweten, maar zo positief mogelijk en wacht totdat hij in slaap valt. Terug naar de kamer van de jongste, maar die slaapt al.
Nooit een goed moment
Eenmaal beneden op de bank pak ik mezelf weer bij elkaar. Het lucht ook op dat dit grote geheim nu met ze gedeeld is. Het geeft rust, nu kunnen we in alle openheid verder. Er is nooit een goed moment voor nieuws als dit besef ik me. Ik doe ook maar wat. Mijn man en ik bevatten zelf nog amper wat er aan de hand is. Misschien moet ik minder streng zijn voor mezelf.
Ik slaap die nacht slecht. De jongens heb ik niet gehoord. Tijdens het ontbijt vraag ik of ze vragen hebben. En dat ze altijd alles mogen vragen. Ze stellen een aantal vragen die gister ook zijn gesteld. Maar dat maakt niet uit. Juist met deze vragen vinden we onze weg, met elkaar.
Foto gemaakt door Martin Blaauw (1 juni 2024)
Over mij
Ik ben Karin, 40 jaar en kom uit West-Friesland. Samen met mijn man, twee jongens van 11 en 12 en hond Bobby vormen we een druk, warm gezin. In mei 2024 kreeg ik de diagnose uitgezaaide longkanker, stadium 4B. Sindsdien volg ik doelgerichte therapieën en heb ik verschillende behandelingen achter de rug. In deze blog neem ik je mee in mijn reis, met eerlijkheid, humor waar het kan, en aandacht voor de mooie momenten tussen alle ziekenhuisbezoeken door.