Lees verder
Onlangs bouwde mijn man Kuno een klok van lego. Een werkende klok. Het werd een best wel imposant ding en het maakte een best wel imposant geluid maar hij deed het echt.
Seconden, minuten, uren, de hele toestand die tijd heet. ‘Een minuut duurt best lang’ zei Kuno. Ik was het met hem eens. Na een tijdje bleek dat de klok een beetje achter liep op de daadwerkelijke tijd. De klok deed zijn best maar het kostte te veel inspanning om de minuut binnen de minuut te houden. De tijd was net te kort voor de klok en de tijd van de klok duurde te lang. En ik vond het mooi dat iets ongrijpbaars als tijd zo duidelijk werd gevisualiseerd. Want tijd is -sinds ik ziek ben- een nog vreemder gegeven, misschien wel het vreemdste dat ik ken. Ik ervaar de tijd alsof ik de legoklok ben, die er steeds een beetje naast zit.
Ik was een tijd fysiek heel ziek en ik wist niet wanneer dat over zou gaan. Dat doet iets met de beleving van jezelf en de beleving van tijd. De tijd doet er niet meer toe omdat je je in een vacuum bevindt. Een vacuum van ziek. Een heel klein leven van bed en bank. De tijd voelt als iets wat je door moet zien te komen, terwijl de tijd ook gewoon doorgaat, doortikt op de klok. Momenteel voel ik me al een tijdje niet ziek (en ik weet dat dit binnen relatieve tijd; een paar maanden, waarschijnlijk of misschien wel gaat komen) en beleef ik de tijd weer anders. Ik hoef pas over drie maanden terug voor een nieuwe scan. Drie maanden voelt als heel veel tijd. Tijd die ik niet door hoef te komen maar die ik lekker kan opmaken, aan waar ik zin in heb. Tijd om nu uit te geven. Dus ik ben veel buiten.
De heide bloeit, er zijn bramen te eten, er is weelderig bos, er zijn soms dieren te zien. Er zijn afspraken met vrienden waar ik naar uitkijk. En ik ben gelukkig met mijn lichaam dat het best goed doet, ik kan wandelen en fietsen en zwemmen. ‘Kijk, dit is er allemaal nog’ zegt mezelf tegen mezelf. ‘Er is nog best veel om naar uit te kijken. Er is nog genoeg.’
Miriam (50) heeft longkanker EGFR exon 20. Voordat zij de diagnose kreeg, was ze leerkracht en leidde ze samen met haar man Kuno een actief en gezond leven. Ze blogt voor Longkanker Nederland over haar leven met deze vorm van longkanker.