Lees verder
Weet je wat er met je gebeurt als je een beetje ADHD hebt en ook nog eens bang bent om iets te missen, en dan hoort dat je ongeneeslijk ziek bent?
Het is alsof je hoofd ontploft.
1 miljoen gevoelens en duizenden gedachtes.
Die allemaal ineens geordend willen worden.
Er komt paniek, angst, verdriet, maar ook een allesoverheersende drang om te léven.
Om niets te laten liggen.
Om het mooi te maken, samen met de mensen die je lief zijn.
Ik probeerde, na de reprimande van mijn dochters, mezelf direct mentaal en fysiek positief te houden. En dat doe ik nog steeds.
Ik denk dat het me bewuster heeft gemaakt, dat ik scherper zie, het voelt intenser.
Ik sjoemel minder en soms ook veel meer. En ja, ook ben ik af en toe compleet in de war. En moe.
Elke dag voelt als een dag die ik wil beleven, ervaren, voelen, zonder iets te verspillen.
En als het even niet lukt, dan mag ik afhaken.
Dat klinkt makkelijk.
Maar eerlijk? Ik vind afhaken (loslaten) nog altijd moeilijk.
Ik doe het pas als het echt niet anders kan.
Wat ik wél probeer te doen: Goed luisteren naar wat mogelijk is. Naar wat goed voelt.
Ik spreek me vaker uit. Zo eerlijk mogelijk.
De lieve mensen om mij heen zijn goud.
Soms ben ik bang dat ik dat niet genoeg laat merken.
Dat ik jullie niet genoeg laat weten en voelen hoezeer ik dat waardeer.
Ik hou van jullie.
Met heel mijn hart. 💖
Tegelijkertijd heb ik ook angst.
Bang voor wat komt. Bang om erachter te komen iets niet gedaan te hebben wat ik graag wel had gedaan, maar was vergeten. Bang om het niet goed te doen.
Ik kijk altijd uit naar morgen, net zoals op mijn reizen. Maar ik leef ook intens, in vandaag.
Een overlever zijn, langer dan 5 jaar na de diagnose er nog steeds zijn, daar ga ik voor. Maar hoe ziet de werkelijkheid eruit? Dat weet niemand. Ik heb een tijdsdruk zonder dat ik weet hoe lang nog en met vaak een gevoel alsof het niet waar is.
Want dit is het.
Dit ís een reis, met een startdatum, zonder draaiboek, zonder garantie.
Alleen de wil om eruit te halen wat erin zit.
Door mijn ontplofte hoofd zo zorgvuldig mogelijk te blijven ordenen.
En te blijven lachen, leren en léven.
Liefs,
Nicolette
Nicolette schrijft over haar leven met uitgezaaide longkanker. Niet alleen om te delen wat er gebeurt, maar ook om verbonden te blijven met wie ze is: een levenslustige, optimistische vrouw die midden in het leven staat.
Ik ben Nicolette. Moeder, partner, vriendin, zus, dochter. Misschien vraag je je af waarom ik dit opschrijf. Waarom ik zulke persoonlijke dingen deel. Niet omdat ik de antwoorden heb. En ook niet omdat het om mij moet draaien. Schrijven helpt me. Om te begrijpen wat er in mij gebeurt. Om ruimte te geven aan alles wat ik voel. Ik zit altijd vol plannen. Altijd in beweging. Met een hoofd dat soms overloopt en een hart dat het liefst iedereen wil meenemen. En nu is alles ineens niet meer vanzelfsprekend. Urgentie maakt efficiënt, zei ik altijd. Pfffff... Misschien herken je het.