Lees verder
Mijn longkanker is alweer een hele tijd in remissie. Alle ellende is (vooralsnog) inactief. Ik voel me goed, ben fit en werk daar hard aan. In plaats van te overleven ben ik aan het doorleven. Fantastisch allemaal zou je zeggen. En ik ben er ook heel dankbaar voor. Maar er is toch ook sprake van verlies.
Mijn man Peter en ik zijn inmiddels verhuisd naar Limburg. Naar het mooie heuvelland. Onze business leent zich hier ook goed voor. We werken veel online, dus dat maakte de overstap makkelijker. Je kunt in Limburg heerlijk wandelen, powerwalken en fietsen. We hebben een fijne grote tuin die we aan het transformeren zijn naar een echte mediterrane tuin. Het hele leven hier voelt wat relaxter, ‘trager’. Minder gejaagd en minder prikkels. Willen we wat meer reuring dan gaan we naar de Randstad. Best of both worlds.
Door onze verhuizing moest ik ook overstappen naar een nieuw ziekenhuis en kreeg dus nieuwe artsen. Een nieuwe ‘look & feel’. Wennen en anders, maar ik voel me als nieuwe patiënt gezien en gehoord. Dat vind ik erg fijn. Om de paar maanden krijg ik controle, CT- en MRI-scans. Die controles geven spanning maar tot nu toe ook steeds vertrouwen.
Lege energietank
De kanker heeft wel veel veranderd. Zowel mentaal als fysiek. Blijvend? Dat weet ik nog niet, maar volgens de artsen waarschijnlijk wel. Door de chemo heb ik een chemobrein waardoor ik (nieuwe) informatie minder snel verwerk. Ook is het vaak erg druk in mijn hoofd. Ben ook veel eerder moe. Mijn ‘energietank’ is eerder leeg. Ik moet mijn energie goed doseren. Niet te veel tegelijk doen. Mijn fysieke balans is veel minder dan vroeger. Ik ben vaak een beetje wankel. En door de (stereotactische) bestralingen mis ik een klein stukje zicht op links. Ik moet hier dus heel erg alert op zijn en altijd heel goed kijken en mijn hoofd draaien. Hierdoor heb ik een tijdelijk rijbewijs. Om de 2 jaar moet ik een rijtest doen bij het CBR. Dat brengt ook een hoop stress met zich mee. Geen rijbewijs betekent dat ik minder onafhankelijk en mobiel ben.
Het zijn behoorlijk ingrijpende veranderingen met impact op mijn dagelijks functioneren. Fysiek en mentaal. Ik heb minder zelfvertrouwen. Het is verlies als gevolg van kanker. Maar toch ben ik blij dat het, naar omstandigheden, goed met me gaat. Ik geloof heilig in de kracht van positiviteit en het zetten van veel mooie stippen op de horizon. Relativeren. Loslaten. Blijven leren en ontwikkelen. En vooral accepteren. Dat klinkt allemaal makkelijker dan dat het is. Maar samen met Peter ‘chef’ ik dit.
Pia heeft longkanker in stadium 4 met uitzaaiingen in de hersenen. In 2019 kreeg ze de diagnose na een epileptische aanval. Na chemo, bestralingen en immuuntherapie is ze sinds twee jaar in remissie. Haar longkanker is ongeneeslijk. Pia woont met haar man Peter in Zuid-Limburg. Ze heeft drie volwassen zoons en twee kleinkinderen.