Lees verder
Een lange wandeling, een weekend weg met een vriendin, een dag op pad met mijn neefje, een bezoek aan mijn ouders, het aanmoedigen van een vriendin bij haar eerste halve marathon, koffiedrinken met een lotgenote, een tentoonstelling, een wandelafspraak met een vriend, uit eten met mijn geliefde. Samen fietsen. Een boek lezen. Een brief schrijven. Fietsen. Krachttraining. Wat. Dan. Ook.
Longkanker (en ik denk elke chronische ziekte) gaat over veel meer dan het fysieke ziek zijn. Een bijwerking van longkanker waar je zelden over leest is alles wat je mist. Alles wat je moet afzeggen. De afspraken die zorgen dat je je een beetje onderdeel van de wereld blijft voelen. En die dan maar weer opnieuw plannen want straks kan het weer beter gaan en plannen maken is hoopvol. Niks meer afspreken is een overgave waar ik me tegen verzet want straks is het weer anders. En straks hoef ik het misschien niet af te zeggen, straks gaat het vast door. Het is tenslotte nog geen straks. Ik denk soms: haal er gewoon twee benen af, dan leer ik met een rolstoel om te gaan en dat verlies is dat wat het is. Dat is afschuwelijk maar dan weet ik waar ik aan toe ben. Dan weet ik waar ik me uit moet zien te werken. Het is een bizarre gedachte om je ziekte voor iets anders ergs te willen ruilen, iets waar ik de vreselijkheid helemaal niet van ken, aanmatigend, ik weet het.
Het komt voort uit regie terug willen. Het komt voort uit missen. Het komt voort uit weer niet. Misschien morgen. Morgen vast. En anders overmorgen. Volgende week misschien.
Longkanker gaat over heel veel dingen maar vooral over wat ik mis.
En het is niet altijd zo. Er zijn ook andere dagen. Maar omdat november longkankermaand is wil ik graag een bijwerking beschrijven waar ik zelden over lees.
