Lees verder
Reizen is mijn grote passie, mijn endorfine- én adrenalinebron. Jarenlang was het niet alleen iets wat ik privé graag deed, maar ook mijn werk: als reisbegeleider haalde ik er enorm veel energie en voldoening uit. Ik hou van mensen, van andere culturen, van een mooie groepsdynamiek, van nieuwe plekken ontdekken en bijzondere momenten delen. Het gaf me altijd een gevoel van vrijheid en leven.
Tussen de kuren door probeer ik nu voorzichtig weer hoe het is: eerst een weekje Portugal met gezin en aanhang, en in november met man en lieve vrienden naar Bali. Alleen al het plannen en erover dromen geeft me energie. (Alhoewel ik thuis ook enorm geniet hoor !!)
Ik weet dat verre reizen niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn, fysiek, praktisch of financieel. Voor mij is het iets wat mijn hart sneller laat kloppen. Wat mij vooral helpt, is ruimte blijven maken voor wat energie geeft, groot of klein.
Natuurlijk vind ik het spannend, maar dan val ik terug op mijn tegeltjeswijsheden. Ze helpen me vertrouwen te houden in wat nú is, en niet te verdwalen in wat zou kunnen zijn.
Vakantie in Portugal
Afgelopen zaterdag zijn we teruggekomen uit Portugal. De Transavia-vluchten waren oncomfortabel, mede door mijn onderrug. Pijn waarschijnlijk veroorzaakt door een peesplaatontsteking die ik meenam vanuit Nederland. De temperatuur in Portugal was fantastisch: 26 graden! Zo heerlijk vooral omdat het in Nederland alweer rap kouder werd.
’s Ochtends heerlijk broodjes halen en ontbijten op het terras, met een zonnetje en een prachtig uitzicht over de vallei. En natuurlijk genieten met onze kinderen en aanhang. Ouderwets spelen in het zwembad, stadjes en dorpjes ontdekken, lunchen, dineren en snoepen en op ons gemak wandelen (ondanks de pijnlijke rug ging dat toch prima). Gemiddeld zo’n 9.000 stappen per dag gemaakt! Kortom: we deden waar we zin in hadden, op het tempo dat goed voelde.
Het was even te veel
Terug in Nederland was ik voldaan, al moest ik wel even bijkomen van de vlucht. Afgelopen woensdag ging ik weer naar het AVL voor mijn immuuntherapie, dacht ik. Dat liep anders. Mijn leverwaarden bleken het dak uit te rijzen (10 keer zo hoog). Dus geen immuuntherapie, geen tabletten, overal onmiddellijk mee stoppen en direct aan de prednison. Er werd meteen een echo uitgevoerd en tien buisjes bloed afgenomen. Toch dacht ik meteen: ‘Mijn lichaam geeft aan dat het even teveel is geweest.’ Ik maakte me geen zorgen, ik voelde me goed.
Voor mijn gezin was dat anders. Zij schrokken en waren van slag, het ging immers zo goed, en nu ineens dit. En dat begrijp ik. Hun liefde en bezorgdheid raken me elke keer weer. Voor hen is het vaak machteloos toekijken, terwijl ze me juist zo graag willen beschermen. Door het programma van Beau van Erven Dorens op RTL4 besefte ik opnieuw hoe zwaar het soms ook voor de mensen om je heen is: ze dragen mee, en kijken toe.
Na twee doses prednison kan ik zeggen: het doet me goed. De rugpijn is weg, ik heb weer positieve energie, een goede eetlust, en ik hoop dat mijn leverwaarden snel terugkeren naar normaal. Dan kan ik afbouwen met de prednison en mogelijk even een echte pauze nemen van de medicatie.
Samenwerken met mijn lichaam
Deze ervaring leerde me opnieuw hoe slim ons lichaam is. Het geeft signalen, soms fluistert het zacht, soms schreeuwt het hard, maar altijd met een bedoeling. Als we leren luisteren, kunnen we samenwerken in plaats van tegenwerken. Ik probeer steeds beter te voelen wat mijn lijf nodig heeft, zodat we samen een goed team blijven.
Ik ben vol vertrouwen!
Ik ben Nicolette, 60 jaar, getrouwd en moeder van twee prachtige dochters van 25 en 26. Sinds april 2025 blog ik over mijn leven met uitgezaaide longkanker. Door mijn gedachtenspinsels te delen blijf ik dicht bij mezelf – bij wie ik ben: een levenslustige, optimistische vrouw, vol dromen, hoop en verbondenheid.