Denia: ‘Mijn ontmoeting met Bart'

Er wordt aangebeld. Ik loop naar de voordeur en mijn zus wacht in de woonkamer. We geven elkaar een hand en ik voel zijn handdruk. Ik kijk in zijn ogen en zie een zachte blik. ‘Ik ben Bart. Goedemiddag’, zegt hij. ‘Hi’, zeg ik: ‘Denia’. Wat zenuwachtig stap ik achteruit. We lopen naar de kamer en gaan aan tafel zitten, mijn zus naast me, en Bart tegenover me.

Het is 1 mei 2024. Nog geen maand na de diagnose uitgezaaide longkanker is er een palliatief verpleegkundige in mijn huis. Het voelt opnieuw onwerkelijk aan, waar ben ik in beland? Het is op mijn eigen verzoek. Vanuit de informatie van mijn zus dat dit voor mij een mogelijkheid is, heb ik 'ja' gezegd. Het medisch circuit heeft (nog) niet gesproken over palliatieve zorg. 

Bart blijkt van het soort dat actief weet te luisteren en dat is een gave. Bart vertelt dat hij het beroep van palliatief verpleegkundige sinds een aantal jaren uitvoert. Hij is er vanuit de ouderenzorg in gerold en voor een aantal uren betrokken bij het Netwerk Palliatieve zorg West-Brabant.

Nadat hij informatie heeft gegeven over het netwerk, wil hij ook graag mijn verhaal horen. Hoe ik, mijn man en de kinderen omgaan met de schok dat ik ongeneeslijk ziek ben. Over dat laatste vertellen ging gemakkelijker dan ik had verwacht. Ik heb normaal gesproken geen moeite met praten, maar over deze bizarre situatie en mijn gezin….. 

Bij Bart bleven de zinnen in mijn hoofd komen. Hij luisterde, knikte, keek me aan en humde bemoedigend. Mijn verhaal werd uitgebreider en intenser. Mijn gedachtes over mijn onzekere toekomst lagen ineens op tafel. Mijn boosheid richting mijn lichaam en op mezelf. Niet meer weten wat ik wel en niet kan, de gevoelens van somberheid en zwakte. De vraag die steeds terugkeerde (en nog met regelmaat): Wat heb ik verkeerd gedaan? 

Hij was getroffen door mijn openheid en eerlijkheid. Bart zei: ‘Je vertelt het zo gemakkelijk, alsof het niet over jou gaat. Maar het gaat wel over jou!’ Deze uitspraak maakte me stil. Hij raakte me rechtstreeks in het hart en haalde me daarmee uit mijn hoofd. Booeem, in het gevoel! 

Zijn vervolgvraag was: ‘Hoe kom jij bij je eigen verdriet?’